Het is zo’n avond, vanavond
Waarop ik thuiskom
maar nog niet thuiskomen wil
(Mijn hart bonst
Ik voel je kus nog op mijn huid
Mijn voeten zijn nog niet uitgedanst)
Ik loop naar het einde van mijn straat
Naar het bankje aan het water
Zo roerloos donker, zo stil
——————————————————————————————————————————————————————————
Soms begrijp ik. Bijna.
Wat je bezielde, ontzielde.
Waarom je het deed.
Dat zinloze, dat absolute.
Dat niets ooit uitmaakt. Of verandert.
Dat jij er bent, of niet.
Dat je alles zelf moet doen, maar niets kan.
Dat je niets in handen hebt en toch nog kan verliezen.
Inger van Nes 
