Zelfmoord (2)

————————————————————————————————————————————————————————

Voicemail: Ing, ik heb je blog gelezen, over zelfmoord. En ik maak ik dus nogal zorgen over je.
Je hoeft niet te praten, als je daar geen zin in hebt, maar weet dat het kan. Zal ik naar je toe komen?

Email: Ik hoop dat je ziet dat juist de barsten in ons bestaan en in onze eigen psyche,
doorkijkjes kunnen geven naar wat ook kan zijn. Er is altijd een keuze. Alleen jij beslist.
Ik hoop zo dat je kiest voor het licht dat door de barsten heen komt. Niet voor de barst zelf. (*) 

De telefoon gaat: lieverd, vanmorgen las ik je blog. Het raakte me enorm en ik herkende me erin.
Dat je zo kan schrijven. Maar later bedacht ik me, als je dit soort dingen schrijven kan..
Dan staat dat niet geheel los van hoe jij je voelt. Toch?

————————————————————————————————————————————————————————

Ik aarzelde, aan het begin van deze week.
Kan je schrijven over zelfmoord, kan je schrijven over angst,
als lezers zich daarin herkennen?
Kan ik schrijven over zelfmoord, kan ik schrijven over wanhoop,
zonder dat mensen ongerust worden?

Zelfmoord

——————————————————————————————————————————————————————————

Soms begrijp ik. Bijna.

Wat je bezielde, ontzielde.
Waarom je het deed.

Dat zinloze, dat absolute.
Dat niets ooit uitmaakt. Of verandert.
Dat jij er bent, of niet.

Dat je alles zelf moet doen, maar niets kan.
Dat je niets in handen hebt en toch nog kan verliezen.