De liefde is stom, zegt ze.
Ik leg mijn hoofd op haar schouder.
Nouja, het daten dan.
“Je bent zo leuk”
“Ik snap niet dat jij nog alleen bent.”
Gék word ik ervan.
Misschien ben je wel te leuk.
Ligt het soms aan de Amsterdamse mannen?
Aan ons in ieder geval niet!
Zondag, ik heb zin om naar een kerk te gaan. Eén waar veel jonge mensen zijn.
Over de drempel wordt mij vriendelijk een boekje in de handen gedrukt.
Ik kijk ik om me heen. Zie ik ergens bekenden zitten?
Van gezicht ken ik sommigen, maar echt vrienden zijn het niet.
Ik ga een beetje achteraan zitten. Om me heen wordt vrolijk gepraat.
Wat een grote en energieke club, denk ik wanneer ik rondkijk.
Mooie, veelal blanke, en hippe mensen begroeten elkaar.
Kleine kinderen rennen er vrolijk tussendoor. Een baby huilt.
De dienst begint. Naast me legt zij haar hand op zijn knie.
Hun kinderen gaan naar de kindernevendienst. Hij schuift wat dichter naar haar.
Tijdens de preek zie ik een aantal jongens een arm om het meisje naast hen leggen.
Het ziet er lief uit, al die stelletjes in de kerk.
Maar tijdens de preek vraag ik me af: zouden hier ook singles zijn?
Locatie: de supermarkt aan het einde van mijn straat.
Tijd: drie minuten, van 16.25 tot 16.28.
Wie ik zie en hoor: een gezette vrouw achter de kassa en een man met een bril in een ruime jas.
Een pak vla gaat door haar handen. Blieb. Een blikje perziken op sap. Blieb. Ze weegt het plastic zakje met witlof.
‘Houdt u het een beetje vol?’ De vrouw vraagt het de man, terwijl ze zoekt naar de code voor witlof.
De man is even stil. ‘Het gaat’, antwoordt hij, ‘maar het is een zware tijd..’
De vrouw toetst de witlofcode in. ‘Ja zeg, vertel mij wat.’
Blieb. De witlof schuift in de richting van de man. Ze pakt het pak wc-papier. Blieb.
Hij wendt zijn blik af van de vrouw. ‘Ik heb het er niet zo makkelijk mee’, zeg hij.
De ogen achter zijn bril worden vochtig, terwijl hij het plastic zakje met witlof in zijn tas probeert te stoppen.
(meer…)
Waar ik met verwondering naar keek: de documentaire Alone in the Wild, waarin cameraman Ed Wardle drie maanden probeert te overleven in onbewoond Canada.
Waar het me aan deed denken: de film Into the Wild, waarin Chris McCandless naar de wildernis van Alaska trekt – met de volgende reden:
Zoveel mensen leven in ongelukkige omstandigheden en nemen niet het initiatief om hun situatie te veranderen, omdat ze geconditioneerd door een leven van zekerheid, comfort en conservatisme – zaken die schijnbaar rust geven, maar in de realiteit is niets gevaarlijkers voor een avontuurlijke geest dan een toekomst die vastligt. De basis van de levende geest van een man ligt in zijn passie voor avontuur. De enige vreugde in ons leven komt door nieuwe ervaringen. Chris McCandless
Ed illustreert Chris’ woorden perfect, wanneer hij zijn reden geeft om drie maanden alleen in de wildernis te willen zijn:
Dit is echt heel bijzonder en waardevol. Ik ga hier veel van leren en misschien verandert het mijn leven wel totaal. Dat zou goed zijn. Ik wil een leven vol bijzondere dingen, bijzondere avonturen, bijzondere leersituaties. Als ik dat doe, zal mijn leven spannend en wezenlijk en het leven waard zijn. Ed Warle
Deze mannen zijn gek – is mijn eerste gedachte.
(meer…)
Lieve Kracht, zei Energie, je put me uit.
Je ideeën en je bevlogenheid – ze zijn als een vuur dat mensen aantrekt,
om zich bij te warmen, als een licht in de duisternis.
Mensen bewonderen je, jouw vlammen stralen op hen af.
Maar als je niet oppast dan brandt alles af, ook de mensen om je heen.
Dank je, zei Kracht. De mensen vragen ook om mijn ideeën en om licht.
Als ik het ben die dat voor ze kan doen, dan moet ik branden – tot ik niets meer te geven heb.
En dan, vroeg Energie voorzichtig verder, wat doe je als je alles op hebt gebrand?
Vervliegen je vurige ideeën dan niet, als rook over het weiland?
Niet als jij me leert hoe ik langer branden kan, mijn voorraad te vergroten.
– Kracht had altijd wel een antwoord klaar, en legde zijn armen over elkaar –
Je zegt dat ik je uitput. Nou, ik wil best luisteren hoor.
Vertel me dan ook wat ik nog meer kan doen, hoe kan ik verbeteren? (meer…)
——————————————————————————————————————————————————————————
Soms begrijp ik. Bijna.
Wat je bezielde, ontzielde.
Waarom je het deed.
Dat zinloze, dat absolute.
Dat niets ooit uitmaakt. Of verandert.
Dat jij er bent, of niet.
Dat je alles zelf moet doen, maar niets kan.
Dat je niets in handen hebt en toch nog kan verliezen.
Tijd: vrijdagavond, 22.15
Plaats: bij hem thuis
Achtergrondmuziek: John Voorhees – Little Shell
Ik zie licht branden, achter zijn gesloten gordijnen. Mijn buurman is thuis. Zijn fiets staat voor de deur.
Een paar weken geleden sprak hij me aan, in de supermarkt. Bij de kassa.
Ik was er niet op voorbereid, had geen blik in de spiegel geworpen. Wist niet dat ik met hem in de rij stond.
Tien meter zijn wij van elkaar verwijderd. In een straat van 140 meter en met 100 voordeuren.
Ik weet veel van hem: mijn buurman ziet er altijd netjes uit en strijkt zijn overhemden zelf.
Hij heeft zijn woonruimte van 55 vierkante meter zelf gestuukt en lichtjes in het plafond gemaakt. Hij woont alleen.
Van maandag tot en met vrijdag stapt hij eerder in zijn vijfdeursauto dan dat ik wakker word.
Rond zeven uur ’s avonds stapt hij uit zijn auto en gaat hij boodschappen doen.
Als hij thuis komt zet hij de tv aan. Hij kijkt Voetbal en de Grand Prix.
We kijken samen naar De Wereld Draait Door en naar Pauw en Witteman.
Op zijn flatscreen, elf meter van mij vandaan, lijkt Jeroen groter dan op mijn video-combinatie,
één meter van mij vandaan.
Hij heeft een schoonmaker. Daarvoor had hij een schoonmaakster.
Hij heeft sinds kort gordijnen. Die gaan samen met het licht dicht.
Zou hij ook naar mij kijken?
We zwaaien nooit naar elkaar. En in de supermarkt schrik ik als ik hem naast me zie.
Ik durf hem niet aan te spreken. Ik doe alsof ik niet veel van hem weet. Alsof ik hem niet ken.
Twee stoepen van drie meter. En een straat van vier meter.
Inger van Nes 
