Zondag, 16.30
Door mistige en sprookjesachtige straten, fiets ik deze middag door de stad.
Om daarna met honderden anderen in een rij te staan, buiten bij de Singelkerk.
Het is geen goed bewaard geheim meer, zoveel wordt me wel duidelijk.
Maar dat luisteren naar een Preek niet van deze tijd is, kan ik niet volhouden.
In de overvolle gang wordt de Prekende Leek van vandaag – de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan –
door de Ouderling van dienst naar een rustige kamer gebracht.
Kerkenraadslid – in het gewone leven dominee – Bas van der Graaf staat daar ook en laat een papiertje zien:
Kijk, ik ga zingen in de dienst, solo. Zijn gulle lach doet de spanning niet helemaal van zijn gezicht verdwijnen.
Ik kom er niet meer in! Een sms van mijn huisgenoot: net als een vrouw, die speciaal uit Drenthe is gekomen.
De kerkzaal is vol, het eerste en tweede balkon ook. Meer dan 500 mensen rondom mij wachten af.
Wanneer ik tegenwoordig mensen op zondag te kerke zie gaan, denk ik wel eens dat zij bevoorrecht zijn, omdat het goed is om een vast moment in de week te nemen om over het bestaan na te denken, om afstand te nemen van de dagelijkse besongnes. Ik heb me laten vertellen dat Sabbat rust betekent, op adem komen, van ophouden weten. Ik ontbeer een dergelijk vast moment in de week en kom eigenlijk alleen op toevallige momenten of in vakanties aan zulke bezinning toe. Dat was een reden om deze uitnodiging aan te nemen.”
Daar staat hij dan, onze burgemeester. Ik ben nerveus, zegt hij. (meer…)
Inger van Nes 